Gdzie zobaczyć nagie zdjęcia bez cenzury Anna Radwan za darmo?
—> PRZEJDŹ DO PORTALU I OGLĄDAJ DARMOWE ZDJĘCIA NAGICH KOBIET <—
Anna Radwan-Gancarczyk (ur. 25 kwietnia 1966 w Krakowie) – polska aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna, doktor w zakresie sztuk teatralnych. Aktorka Narodowego Starego Teatru Helena Modrzejewska w Krakowie. Nauczyciel akademicki w Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie.
Anna Radwan ukończyła Liceum Muzyczne w Krakowie w klasie skrzypiec (1985). Rozpoczęła studia na Wydziale Edukacji Muzycznej Akademii Muzycznej w Krakowie (1985/1986), a następnie studiowała na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej. Leona Schillera w Łodzi (1987/1988), skąd przeniosła się do Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. Ludwika Solskiego w Krakowie i absolwentem Wydziału Aktorskiego tej uczelni (1990).
Jej spektaklem dyplomowym były Szkice z Człowieka bez właściwości Roberta Musila w reżyserii Krystiana Lupy (1990). Jeszcze jako studentka zadebiutowała w Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie jako Dianna w Fantazy Juliusza Słowackiego w reżyserii Tadeusza Bradeckiego (1991). Od listopada 1991 roku jest pełnoetatową aktorką tego teatru, w którym stworzyła już blisko 50 znaczących ról.
Zagrała m.in. Kuzynkę Agatę pod batutą Krystiana Lupy, w sztuce Malte czyli Tryptyk Syna marnotrawnego Rainera Marii Rilkego (1991), Helenę w Śnie nocy letniej Williama Szekspira (1992), a także Helenę w Wujaszku Wujaszku Antoniego Czechowa ( 1993), reżyseria Rudolf Zioła. A także Juliettę w Margrazie O. Heinricha von Kleista w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego (1993), Celię w Jak wam się podoba (1993) i Julię w Miarce za miarkę (1998) Williama Szekspira w reżyserii Tadeusza Bradeckiego i Gizelę w Dwojgu na swing Williama Gibsona w Zbigniewie Najmole (2000). Swój komediowy talent i umiejętności wokalne zaprezentowała w Operze Mlecznej Stanisława Radwana w reżyserii Mikołaja Grabowskiego (2003). Jej Klytamnestra w spektaklu Ifigenia nowa tragedia (wg wersji Racine’a) w reżyserii Michała Zadary została nagrodzona na VII Festiwalu Prapremier w Bydgoszczy (2008). Do głośnych kreacji Anny Radwan należy także tytułowa rola w Płatonowie Antoniego Czechowa w reżyserii Konstantina Bogomołowa (2015) oraz dwuznaczny, wyemancypowany Kazio w Wilczych pannach Jarosława Iwaszkiewicza w reżyserii Agnieszki Glińskiej (2019), przesycony ironia i dystans (2019). Odegrała znaczące role w swojej teatralnej karierze z Janem Klatą – m.in. Emily Hnatt w Trzech stygmatach Palmera Eldritcha Philipa K. Dicka (2006), wyniosłej Atenie i rozpaczliwej Elektrze w Orestei Ajschylosa (2007) oraz Zosi w Weselu Stanisława Wyspiańskiego (2017). Jest stałą aktorką w obsadzie nagradzanych krakowskich spektakli Moniki Strzępki według tekstów Pawła Demirskiego. Była kobietą z Poznania / Margaret Thatcher w Bitwie warszawskiej 1920 (2013), Żoną w nie-boskiej komedii. Wszystko powiem Bogu! (2014), Wróżka 1 w Triumfie woli (2016) oraz Bóstwo milenijnych w roku życia codziennego w Europie Środkowo-Wschodniej (2018).
W 2005 roku zagrała charyzmatyczną Felicję w Krumie Hanocha Levina w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego – spektakl koprodukowany przez Narodowy Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie oraz Teatru Rozmaitości w Warszawie. Również z Krzysztofem Warlikowskim na scenie Nowego Teatru w Warszawie wystąpiła w (A)pollonia (2009) i Koniec (2010). Ponadto wystąpiła gościnnie, m.in. w Teatrze Bagatela w Krakowie – jako Natalia Pietrowna w Miesiącu na wsi Iwana Turgieniewa (1998) – oraz u Juliusza Słowackiego w Krakowie, grając Nastasię Filipownę, niedostępną femme fatale, w Idiocie Fiodora Dostojewskiego (2002). Oba spektakle wyreżyserowała Barbara Sass.
Anna Radwan ma na swoim koncie ponad 30 ról w Teatrze Telewizji. Zadebiutowała w nim – rolą Hrabiny w sztuce Skarby i phiory, czyli Hrabia opętany przez Macieja Wojtyszkę – w 1990 roku. Do jej najważniejszych ról w Teatrze Telewizji należą: role w „Ku jasności” Roberta Musila w reżyserii Krystiana Lupy (1993), Liza w Dzieciach słońca Maksyma Gorkiego w reżyserii Andrzeja Domalika (1993), Celimen w Mizantropie Moliera w reżyserii Krzysztofa Nazara (1994). ), tytułowa rola w Heddzie Gabler Henrika Ibsena w reżyserii Krystyny Jandy (1995), Cudzoziemiec w śmierci w Tyflisie Władysława Lecha Terleckiego w reżyserii Macieja Dejczera (1997), Ksiądz Gloria Burton w Ksiądz Sławomira Mrożka w 2001 roku Kazimierza Mrożka, Pani Kutz ( 2001) Wróg ludu Henrika Ibsena w reżyserii Piotra Trzaskalskiego (2009) i Jan z Efekty uboczne Petra Zelenki w reżyserii Leszka Dawida (2013), za który otrzymała Grand Prix na Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Telewizji Polskiej Teatr Dwa Teatry w Sopocie (2014) .