Chlamydia wywoływana przez bakterię Chlamydia trachomatis jest najczęściej występującą w USA chorobą przenoszoną drogą płciową. U kobiet może doprowadzić do wielu poważnych schorzeń, takich jak infekcje moczowodu, zapalenie szyjki macicy i bezpłodność oraz niebezpieczne powikłania w czasie ciąży i porodu . U mężczyzn może wywołać zapalenie cewki moczowej. Bakteria ta wywołuje również stan zapalny odbytu.
Chlamydia przenosi się przez seks waginalny lub analny lub przez używanie wspólnych gadżetów seksualnych, na których znajduje się wydzielina szyjki macicy. Może również przenosić się przez kontakt oka z ręką, na której znajduje się wydzielina zawierająca bakterie oraz podczas porodu z matki na dziecko. Możliwe, choć mało prawdopodobne, jest przeniesienie chlamydii do gardła podczas uprawiania seksu oralnego z zarażonym mężczyzną.

Objawy

Cztery piąte kobiet chorych na chlamydię nie ma objawów. Najczęściej występującym objawem u kobiet jest nasilona wydzielina z pochwy, która zwykle pojawia się 7-14 dni po kontakcie z bakterią chlamydii. Inne objawy to ból podczas oddawania moczu, krwawienie z pochwy, krwawienie po stosunku i ból w dolnej części brzucha. Badanie może, lecz nie musi, wykazać stan zapalny szyjki macicy. W przypadku braku objawów, musisz liczyć na to, że partnerka powie ci, czy ma objawy lub czy stwierdzono u niego/niej NGU. Jeżeli jesteś aktywna seksualnie, powinnaś regularnie poddawać się badaniom na chlamydię.

Objawy u mężczyzn

Zarażeni mężczyźni zwykle odczuwają pieczenie w trakcie oddawania moczu, a w ciągu 1-3 tygodni po kontakcie z bakterią pojawia się wydzielina z cewki moczowej. Objawy mogą przypominać rzeżączkę, ale zwykle są łagodniejsze. Okres rozwoju chlamydii jest zwykle dłuższy – przynajmniej siedem dni. Około 25 % mężczyzn nie ma żadnych objawów, ale mogą roznosić chorobę. Często tylko jedno z partnerów ma objawy, a drugie jest nosicielem choroby. Oboje muszą poddać się leczeniu, aby uniknąć wzajemnego zarażania się.
Niektórzy lekarze nie zdają sobie sprawy z zagrożeń, jakie niesie ze sobą chlamydia. Ponadto stawiają często błędną diagnozę, ponieważ chlamydię łatwo pomylić z rzeżączką i innymi chorobami. Niekiedy ignorują objawy u kobiet lub przypisują je innym przyczynom.

Pamiętaj, że tradycyjne leczenie rzeżączki nie jest skuteczne w przypadku bakterii chlamydii. Jeżeli sądzisz, że miałaś kontakt z chlamydią, a nie rzeżączką, poczekaj na wyniki testu zanim poddasz się leczeniu.

Testy i diagnoza

Obecnie istnieje wiele testów na chlamydię. W większości przypadków, jeżeli u ciebie lub partnera występuje wydzielina, zostaniecie poddani badaniom na rzeżączkę. Powinniście również przejść badania na chlamydię. Jeżeli wyniki obu testów są negatywne, możecie otrzymać odpowiedź, że jest to NGU lub śluzoworopne zapalenie szyjki macicy (MPC – skrót od angielskiej nazwy „mucopurulent cervicitis”). (Patrz fragment o NGU i chlamydii na str. 351).
Niektóre testy na chlamydię (takie jak test na przeciwciała monoklonalne, test immunoenzymalny i próba DNA) stały się tańsze, szybsze i łatwiej dostępne niż tradycyjny posiew. Nie są tak wiarygodne jak posiew, ale ułatwiają diagnozę.
Istnieje również kilka nowych testów na chlamydię, zaaprobowanych przez FDA, z których jeden wykorzystywany jest także do diagnozowania rzeżączki. Testy te (o nazwach Amplicor, LCX), wykorzystujące technologię amplifikacji DNA, są znacznie dokładniejsze. Są jednak dosyć drogie i nie są jeszcze szeroko dostępne.

Leczenie

Standardowym lekiem zapisywanym przy leczeniu chlamydii jest doksycyklina. Centra zajmujące się chorobami przenoszonymi drogą płciową zalecają przyjmowanie przez siedem dni doksycykliny lub alternatywnie jedną dawkę azithromycinum (nazwa handlowa: Sumamed). Erytromycynę często przepisuje się wtedy, gdy nie można podać doksycykliny, np. w czasie ciąży. Azithromycinum często przepisuje się podczas ciąży. Jeśli jednak masz uczulenie na erytromycynę, nie powinnaś przyjmować azithromycinum. Wiele innych antybiotyków często przepisywanych w leczeniu chorób przenoszonych drogą płciową, łącznie z penicyliną, nie skutkuje. Osoby, u których chlamydia zaatakowała oczy zwykle leczy się antybiotykami podawanymi doustnie.
Powinnaś przyjmować wszystkie przepisane leki, aby nie nastąpił nawrót choroby, która może wyrządzić więcej szkód i trudniej będzie ją wyleczyć. Zwykle całkowite wyleczenie następuje po trzech tygodniach. Jeżeli tak się nie stanie, idź jeszcze raz do lekarza, który przepisze inny antybiotyk lub zaleci dłuższy czas leczenia. Twoi partnerzy seksualni powinni przyjmować doksycyklinę lub azithromycinum, niezależnie od tego, czy mają objawy.
Zanim zaczniesz przyjmować antybiotyki, zapytaj lekarza o możliwe działania niepożądane. Kobiety w ciąży nie powinny przyjmować tetracykliny ani doksycykliny. Zrezygnuj z alkoholu aż do wyleczenia choroby, gdyż może powodować podrażnienie cewki moczowej. Powstrzymaj się od kontaktów seksualnych z udziałem genitaliów, dopóki ty i twój partner nie zostaniecie wyleczeni. Jeżeli masz nawroty choroby, a antybiotyki nie skutkują, może to być inne zakażenie bakteryjne lub trudny do wyleczenia przypadek PID.

Chlamydia a ciąża

Badania wykazują, że 8-10 % kobiet w ciąży choruje na chlamydię. Jeśli kobieta nie podda się leczeniu, może zarazić dziecko podczas porodu. Ryzyko, że kobieta w ciąży chora na chlamydię zarazi noworodka wynosi 70 %. U zarażonego dziecka może rozwinąć się zapalenie spojówek lub zapalenie płuc. Chlamydia wiąże się też z ryzykiem poronienia, ciąży pozamacicznej, przedwczesnego porodu i infekcji poporodowych. Niewykluczone, że z powodu tych zagrożeń, testy na chlamydię będą wkrótce zalecane wszystkim kobietom.

NGU a chlamydia

NGU to termin określający infekcję objawiająca się wydzieliną z cewki moczowej, która nie jest rzeżączką. Nie jest to prawdziwa diagnoza i nie wyklucza ona kilku innych przyczyn infekcji. Choroba ta może być wywołana przez bakterie chlamydii, ale również przez bakterię zwaną Ureaplasma urealyticum, która występuje w narządach płciowych wielu pozornie zdrowych osób, nie mających żadnych objawów. Ureaplasma oraz bakteria zwana Mycoplasma genitalium są odpowiedzialne za niektóre przypadki zapalenia cewki moczowej.
Ze względu na to, że Ureaplasma i niektóre bakterie Mycoplasma są prawdopodobną przyczyną zapalenia szyjki macicy, PID, bezpłodności, poronień i przedwczesnych urodzeń, niektórzy naukowcy uważają, że bezpłodna kobieta, lub kobieta, która kilkakrotnie poroniła, powinna poddać się badaniom na obecność tych bakterii oraz chlamydii.