Dewiacje seksualne

Osoby o nietypowych upodobaniach seksualnych kiedyś nazywano zboczeńcami. Teraz terminologia się zmieniła i mówi się o nich jako o dewiantach. Mimo wszystko nadal brakuje nam tolerancji i traktujemy takie zachowania jak sensację. Rzadko podejmuje się próbę zrozumienia ich przyczyn.

Zachowania przypominające dewiacje mogą być dla niektórych osób tylko sposobem na urozmaicenie swoich doznań seksualnych. Dla ludzi z zaburzeniami, stanowią jedyną drogę prowadząca do osiągnięcia rozkoszy. Większość dewiacji rozwija się stopniowo. Zwykle najbliżsi świadomi są tego, co się dzieje, ale kieruje nimi fałszywe poczucie wstydu i bagatelizują cała sytuację.

Ekshibicjonista
To zwykle mężczyzna, który doznaje satysfakcji seksualnej poprzez obnażenie swoich narządów płciowych, czy masturbowanię się w obecności atrakcyjnej kobiety. Może to zrobić wszędzie, w parku, na ulicy, w środkach komunikacji miejskiej. Orgazmu doznaje natychmiast po obnażeniu, w trakcie masturbacji lub onanizując się w domu i odtwarzając reakcję spotkanej kobiety. Ekshibicjonista może założyć normalną rodzinę, współżyć z żoną, ale oprócz tego kontynuować swoje wyprawy. Najczęściej są to ludzie nieśmiali, niepewni siebie. Boją się nawiązać jakikolwiek bliższy kontakt, bo obawiają się swojej nieatrakcyjności seksualnej. Akt obnażenia pozwala im chociaż przez chwilę poczuć, że są silni, że ktoś na nich patrzy. Spotykając ekshibicjonistę najlepiej nie reagować, bo nie ma ochoty na gwałt. Takie zachowanie skutecznie studzi zapały – wzwód zanika, a wraz z nim chęć obnażania się. A z drugiej strony co szkodzi pooglądać sobie jego to i owo?

Sadysta
Może osiągnąć orgazm tylko wtedy, gdy znęca się fizycznie lub psychicznie nad partnerem. Lubi zadawać ból i z satysfakcją ogląda cierpienie. Sadyści lubią zatem swoich kochanków drapać, gryźć, szarpać i bić. To ludzie, którzy wyobrażają sobie zachowania sadystyczne nawet podczas masturbacji. Sadystami mogą być zarówno mężczyźni jak i kobiety. Formą kobiecego sadyzmu jest dążenie do zbliżenia, a następnie brutalnego ośmieszenia partnera, gdy ten gotowy już jest do stosunku. – A to brzydkie stworzenia – życie z sadystą to gehenna. Jedynym idealnym rozwiązaniem jest współżycie sadysty z masochistą. Uzupełniają się wtedy i mogą wzajemnie doprowadzać się do podniecenia, dawkując ból i cierpienie.

Masochista
Może osiągnąć satysfakcję wyłącznie wtedy, gdy dozna fizycznego lub psychicznego bólu. Jest to jedna z najczęściej spotykanych dewiacji. Trudno się ją leczy, ponieważ zakorzeniona jest głęboko w ludzkiej świadomości. Masochista ciągle okazuje całkowitą uległość i podnieca go upokorzenie. Taki człowiek ma zwykle bardzo niskie poczucie własnej wartości. W kontaktach z ludźmi prowokuje agresję, jest służalczy, bojaźliwy i bierny. Kobieta z takimi skłonnościami pozostaje całe życie podległa bezwzględnemu w wyrażaniu swoich potrzeb mężczyźnie.

Autoerotoman
Nie szuka i nie potrzebuje partnera seksualnego. Zadowala się własnym ciałem. Jest leniwy, nie chce mu się poszukać nikogo do zabawy, tylko zajmuje się własnym ciałem. Napięcie seksualne rozładowuje zwykle przez masturbację lub ucieczkę w świat marzeń erotycznych. W skrajnych przypadkach autoerotoman może osiągnąć orgazm po obejrzeniu swojego ciała w lustrze. Nie wiem, czy to takie użyteczne, bo co w momencie kiedy jest u znajomych – przejrzy się w lustrze i musi zaraz iść pod prysznic. Ktoś z takimi skłonnościami nie umie nawiązać normalnego kontaktu z drugą osobą i nie należy mylić jego zachowania z normalną masturbacją, która jest nieodłącznym elementem każdego człowieka.

Fetyszysta
Swoją uwagę koncentruje na elementach ciała, ubioru partnera. Wywołuje to u niego duże podniecenie, często zastępuje akt płciowy. Może na przykład tak długo ocierać się o pośladki kochanki aż osiągnie orgazm. Fetyszem mogą stać się stopy, piersi, pośladki, ale również bielizna, rękawiczki czy buty i właściwie wszystko co można by sobie wyobrazić. Każdy fetyszysta kocha obiekt uwielbienia we własnym ciele. Fetyszysta stóp kocha swoje stopy, dłoni – jest dumny ze swoich i starannie je pielęgnuje. Dewiacja ta ma swoje źródło w dzieciństwie, kiedy dziecko wyciszało swój niepokój np. pluszową zabawką.

Leczenie zaburzeń
Kuracja zwykle jest długa, skomplikowana i nie zawsze skuteczna. Wiąże się z podawaniem leków obniżających lub likwidujących popęd płciowy i stałą kontrolą psychiatryczną. Jeżeli na osobie molestowanej zostanie popełnione przestępstwo, to sprawca zostaje poddany obserwacji. W momencie stwierdzenia zaburzeń na tle seksualnym, jest zwolniony z odpowiedzialności. Jeżeli natomiast okaże się zdrowy, odpowiada jak każdy inny za przestępstwo.